Επιλογές Θεραπείας
Οι επιλογές για συντηρητική θεραπεία της σπονδυλικής στένωσης περιλαμβάνουν τροποποίηση δραστηριοτήτων και επισκληρίδιες ενέσεις.
Άσκηση. Καθώς στους περισσότερους ασθενείς τα συμπτώματα βελτιώνονται σημαντικά όταν η σπονδυλική τους στήλη είναι κεκαμένη προς τα εμπρός, μπορούν να συγκεντρώσουν την δραστηριότητά τους στη θέση αυτή. Η άσκηση μπορεί να περιλαμβάνει στατικό ποδήλατο, και τη χρήση μπαστουνιού ή διάταξης π για τη βάδιση ενώ η σπονδυλική στήλη έχει κάμψη προς τα εμπρός.
Επισκληρίδιες ενέσεις στεροειδών. Περίπου το 50% των ασθενών νιώθουν καλή ανακούφιση μετά από μια επισκληρίδια ένεση, αν και τα αποτελέσματα τείνουν να είναι προσωρινά. Εάν η ένεση βοηθά, μπορεί να γίνεται έως τρεις φορές ετησίως. Η δράση της ένεσης δεν είναι επακριβώς γνωστή, αλλά είναι πιθανό να είναι συνδυασμός της αντιφλεγμονώδους επίδρασης του στεροειδούς και της πίεσης της ροής λόγω της ένεσης ενός όγκου ρευστού.
Εγχείρηση (ανοικτή αποσυμπίεση ή πεταλεκτομή). Αυτός είναι ο μόνος τρόπος αλλαγής της ανατομίας της σπονδυλικής στήλης και απόδοσης μεγαλύτερου χώρου στα νεύρα. Η αποσυμπίεση των νεύρων δια της αφαιρέσεως ενός μέρους της επίπεδης επιφάνειας άρθρωσης προλαμβάνει τη συμπίεση του νεύρου όταν ο ασθενής σηκώνεται όρθιος. Είναι αποτελεσματικό στο 80% των περιπτώσεων, αν και σε μια πενταετή περίοδο τα αποτελέσματα τείνουν να επιδεινώνονται. Μέρος αυτής της επιδείνωσης λαμβάνει χώρα λόγω της συνολικής διεργασίας της γήρανσης. Η σπονδυλική στένωση σπανίως προκαλεί βλάβη του νεύρου, και η εγχείρηση είναι σχεδόν πάντοτε επιλεκτική. Τα αποτελέσματα φαίνεται να είναι το ίδιο καλά, ακόμη κι αν η εγχείρηση καθυστερήσει, μερικές φορές ακόμα και για χρόνια.
Οσφυϊκή Δισκοκήλη
Εκφύλιση των δίσκων της οσφυϊκής μοίρας συμβαίνει εξαιτίας διαφόρων παραγόντων και μπορεί να καταλήξει σε μια πληθώρα καταστάσεων. Αλλαγές στην σπονδυλική τελική κινητική πλάκα μπορεί να προξενήσει η έλλειψη διατροφής του δίσκου και εκφύλιση του δίσκου. Η γήρανση, οι ανωμαλίες κολλαγόνου, η φόρτιση του δίσκου, και η ανώμαλη πρωτεογλυκάνη μπορούν όλα να συμβάλλουν στην εκφύλιση δίσκου. Η εκφύλιση δίσκου με ριζοπάθεια και χρόνιο δισκογενή πόνο είναι τα αποτελέσματα αυτής της εκφυλιστικής διαδικασίας.
Συντηρητική θεραπεία για οσφυϊκή δισκοκήλη
Στις περισσότερες περπτώσεις, εάν ο πόνος στο κάτω μέρος της ράχης ή/και στο πόδι ασθενούς πρόκειται να υποχωρήσει, μετά από οσφυϊκή δισκοκήλη, θα υποχωρήσει εντός έξι εβδομάδων. Ενώ αναμένει κανείς να δει εάν ο δίσκος γιατρευτεί από μόνος του, διάφορες συντηρητικές θεραπευτικές επιλογές μπορούν να βοηθήσουν στην ελάττωση του πόνου της ράχης, του πόνου του ποδιού και της δυσανεξίας που προκαλείται από την κήλη δίσκου.
- Φυσιοθεραπεία
- Οστεπαθητικοί / χειροπρακτικοί χειρισμοί
- Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (MSAIDs)
- Στεροειδή από του στόματος (π.χ. prednisone ή methyprednisolone)
- Επισκληρίδια ένεση (κορτιζόνης)
Εάν ο πόνος συνεχίζει μετά τις έξι εβδομάδες, είναι λογικό να εξετασθεί το ενδεχόμενο χειρουργικής μικροδισκεκτομής προς ανακούφιση του πόνου από την δισκοκήλη. Η μικροδισκεκτομή ουσιαστικά δρα ως μικροαποσυμπίεση της νευρικής ρίζας ώστε να παραχθεί στο νεύρο ένα καλύτερο περιβάλλον επούλωσης.
Συντηρητική θεραπεία για οσφυϊκή δισκοκήλη
Χρησιμοποιώντας τεχνικές μικροχειρουργικής (μια μικρή εγχείρηση με τη χρήση μικροσκοπίου) για τη θεραπεία μιας οσφυϊκής δισκοκήλης, μια μικροδισκεκτομή μπορεί συνήθως να γίνει σαν χειρουργείο μιας ημέρας ή με παραμονή το πολύ μιας ημέρας στο νοσοκομείο, και οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν να επιστρέψουν στην εργασία τους με πλήρη λειτουργικότητα μετά από μια έως τρεις εβδομάδες. Η νευροενδοσκόπηση αποτελεί επίσης μια επιλογή ως μορφή θεραπείας
Αυχενική δισκοπάθεια
Ο σχηματισμός κήλης των περιεχομένων ενός μεσοσπονδύλιου δίσκου μπορεί να συμβεί όταν συμβεί μια ρήξη ή πρόπτωση στον ινώδη δακτύλιο. Το υλικό του δίσκου μπορεί στη συνέχεια να εισέλθει στον σπονδυλικό σωλήνα ή στο νευρικό τρήμα, πράγμα που καταλήγει σε συμπτώματα. Ενώ στον οσφυϊκό σπονδυλικό σωλήνα υπάρχουν μόνο νευρικές ρίζες, στον αυχενικό σωλήνα ο νωτιαίος μυελός μπορεί επίσης να συμπιέζεται. Τα παραγόμενα συμπτώματα και τα σημεία είναι το αποτέλεσμα της συμπίεσης των νευρικών ριζών, της συμπίεσης του νωτιαίου μυελού, ή και των δύο. Το συχνότερο σύμπτωμα είναι ο πόνος στον αυχένα, που περιορίζει την κίνηση και επιδεινώνεται με την έκταση του λαιμού. Ο πόνος επίσης μπορεί να ανακλάται στον ένα βραχίονα, με τρόπο χαρακτηριστικό για το συγκεκριμένο νεύρο που πιέζεται.
Θεραπεία
Με ακινησία στο κρεβάτι και με μη στεροειδή φάρμακα, οι περισσότεροι ασθενείς με οξεία αυχενική ριζοπάθεια από δισκοκήλη θα έχουν βελτίωση ή υποχώρηση του πόνου. Η εγχείρηση ενδείκνυται όταν τα συμπτώματα χειροτερέψουν ή δεν βελτιώνονται. Το ενδεχόμενο της εγχείρησης θα πρέπει να εξετάζεται επίσης όπου υπάρχει σημαντική συμπίεση του νωτιαίου μυελού, με σημεία δυσλειτουργίας του νωτιαίου μυελού.
Χειρουργική θεραπεία προσφέρεται στη μορφή πρόσθιας αυχενικής αποσυμπίεσης με ή χωρίς σπονδυλοδεσία, αλλά χρειάζεται να είναι εξατομικευμένη. Κάποιοι ασθενείς με μόνο ένα σύμπτωμα νευρικής ρίζας αποκρίνονται σε αποσυμπίεση της νευρικής ρίζας από το πρόσθιο ή το οπίσθιο μέρος του αυχένα, ενώ άλλοι ασθενείς με πολλαπλά επίπεδα συμπίεσης του νωτιαίου μυελού είναι δυνατόν να θεραπευθούν με πεταλεκτομή. Για την πρόσθια προσπέλαση, γίνεται τομή στο λαιμό, συνήθως δεξιά της μέσης γραμμής. Ένα επίπεδο μεταξύ των μυών του αυχένα οδηγείται στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Αφαιρείται το υλικό του δίσκου και το επίπεδο συνήθως «δένεται» με το οστό από το ισχίο ή από οστικό μόσχευμα (αλλομόσχευμα). Μετεγχειρητικά, οι ασθενείς μπορεί να σηκωθούν όρθιοι και να περπατήσουν το ίδιο απόγευμα ή το επόμενο πρωί. Δυσκαταποσία, από σύσπαση του οισοφάγου, συμβαίνει συχνά και είναι συνήθως ήπια και μεταβατική. Συνήθως οι ασθενείς εξέρχονται του νοσοκομείου σε μια με δύο μέρες.
Αυχενική Σπονδύλωση
Μια συνήθης αιτία πόνου στον αυχένα, τον ώμο και τον βραχίονα είναι ρήξη ή κήλη αυχενικού δίσκου. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν αμβλύ ή οξύ πόνο στον αυχένα ή μεταξύ των ωμοπλατών, πόνο που ανακλά προς τα κάτω στον βραχίονα, το χέρι ή τα δάχτυλα, ή αιμωδία ή μυρμηκίαση στον ώμο ή τον βραχίονα. Ορισμένες θέσεις ή κινήσεις του αυχένα μπορεί να ενισχύουν τον πόνο. Τα συμπτώματα και οι μηχανισμοί που τα παράγουν είναι παρόμοια με αυτά που σχετίζονται με αυχενικές δισκοκήλες. Οπωσδήποτε, οι δύο διεργασίες είναι ουσιαστικώς διαφορετικές στο ό,τι η δισκοκήλη είναι ένα οξύ συμβάν, ενώ η σπονδύλωση είναι μια χρόνια, αργά εξελισσόμενη διεργασία, που μπορεί να χαρακτηρίζεται από επεισόδια επιδείνωσης. Οι ασθενείς είναι δυνατόν να έχουν συμπτώματα ριζοπάθειας. Αυτά συνήθως εκδηλώνονται ως αιφνίδιοι πόνοι στα άκρα που σχετίζονται με εστιακή αιμωδία ή αδυναμία στην κατανομή μιας συγκεκριμένης νευρικής ρίζας.
Θεραπεία
Αντίθετα από την περίπτωση της αυχενικής δισκοκήλης, οι περισσότεροι ασθενείς δεν βελτιώνονται με μη εγχειρητικές θεραπείες, λόγω της προϊούσας εκφυλιστικής φύσης της σπονδυλοπάθειας. Οι ασθενείς που δεν είναι καλοί ιατρικοί υποψήφιοι για εγχείρηση ή που αρνούνται την εγχείρηση και κάνουν μη εγχειρητική θεραπεία, θα πρέπει να παρακολουθούνται συχνά για επιδείνωση της μυελοπάθειας. Οι χειρουργικές επιλογές είναι πρόσθια ή οπίσθια αποσυμπίεση. Οι πρόσθιες προσπελάσεις είναι παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούνται στην αυχενική δισκοκήλη και είναι δυνατόν να εκτελούνται σε πολλαπλά επίπεδα. Εναλλακτικά, ολόκληρο το σώμα του σπονδύλου μπορεί να αφαιρεθεί (εκτομή του σώματος σπονδύλου) μεταξύ παρακείμενων επιπέδων σπονδύλωσης, ή μπορεί να αφαιρεθούν περισσότερα σώματα σπονδύλων. Τοποθετείται οστικό μόσχευμα για την σπονδυλόδεση. Για ενίσχυση, συνήθως τοποθετούνται μακρά μοσχεύματα, μια πλάκα και κοχλίες. Η οπίσθια αποσυμπίεση περιλαμβάνει πεταλεκτομή στις προσβεβλημένες περιοχές, και μπορεί να απαιτηθεί ή και όχι η συνένωση με μεταλλικούς συνδέσμους. Οι περισσότεροι χειρουργοί σήμερα προτιμούν την πρόσθια διαδικασία, όταν αυτό είναι εφικτό. Συνολικά, βελτίωση μετά από πρόσθια αποσυμπίεση με ενδοσωματική συνένωση εμφανίζει το 60-84% των ασθενών.
Όγκοι του Νωτιαίου Μυελού
Πρωτοπαθείς όγκοι του νωτιαίου μυελού στους ενήλικες είναι συνήθως καλοήθεις και εξελίσσονται αργά. Αποτελούν περίπου το 15% του νεοπλάσματος του ΚΝΣ. Περί τα 2/3 των όγκων του Νωτιαίου Μυελού στους ενήλικες είναι εξωμυελικοί. Με λίγες εξαιρέσεις, οι εξωμυελικοί όγκοι είναι ιστολογικώς καλοήθεις.
